ខ្ញុំបានជំរាបលាក្រុមគ្រួសារអ៊ុំបុណ្យ និងបានចាកចេញពីភូមិព្រែកជ្រៅ នៅពេលថ្ងៃបន្តិចហើយ។ មកដល់បេនឡានក្រុងភ្លាម ខ្ញុំក៍រកទិញសំបុត្រឡាន បាក់លីវ-កឹងធើ ភ្លាមៗដែរ…។ ដោយសារបន្ទាន់ពេក ណាមួយនិយាយគ្នាស្តាប់អត់បានផង ខ្ញុំក៍ទិញសំបុត្រឡាន ប៉ះចំឡានក្រុងដេក (Sleeping Bus) ដែលមានកៅអីដេកពីជាន់សំរាប់អ្នកដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ ហើយរថយន្តនេះនឹងទៅហួសទីក្រុងកឹងធើ រហូតដល់ទីក្រុងហូជីមិញតែម្តង។
តាមគំរោងដែលខ្ញុំបានគិត ពេលចុះពីឡាននេះ នៅបេនឡានទីក្រុងកឹងធើ ខ្ញុំនឹងទិញសំបុត្រឡានធ្វើដំណើរពីកឹងធើ ទៅចូវដុក (Châu Đốc)… ហើយខ្ញុំនឹងសំរាកនៅទីនោះមួយយប់សិន។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងមានជំរើសពីរដើម្បីវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ៖ ទី១- ខ្ញុំនឹងចេញពីចូវដុក សំដៅទៅច្រកក្អមសំណរ ស្រុកលើកដែក ខេត្តកណ្តាល រួចជិះកាណូតលឿន កាត់តាមអ្នកលឿង ឡើងមកភ្នំពេញតែម្តង… និងទី២- ខ្ញុំនឹងចេញពីចូវដុក សំដៅទៅច្រក ឡុងប៊ិន-ជ្រៃធំ ស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្តាល រួចជិះឡានឈ្នួលឡើងមកតាខ្មៅ ភ្នំពេញ ក៍បានដែរ។
នៅពេលឡានក្រុងចេញដំណើរបានបន្តិច ទូរស័ព្ទខ្ញុំទទួលបាន SMS ពីភ្នំពេញទៅ ដែលមិត្តភក្រ្តខ្ញុំបានសួរខ្ញុំថា៖ មានដឹងដំណឹងសម្តេចឪ សោយទីវង្គតនៅទីក្រុងប៉េកាំងឬទេ?… ខ្ញុំក៍ឆ្លើយត្រឡប់ទៅវិញ៖ ជាការពិតឬ? ខ្ញុំអត់ដឹងទេ ព្រោះគ្មានស្អីមើលទេ?… មិត្តភក្រ្តខ្ញុំក៍ផ្តល់ដំណឹងមកទៀត៖ ព្រះអង្គសោយទីវង្គតហើយ… កាលពីវេលាម៉ោង ២ជិតភ្លឺយប់មិញ!…
គ្រាន់តែដឹងដំណឹងអកុសលនេះភ្លាម ខ្ញុំអស់មានទឹកចិត្តចង់ដើរទៅណាទៀតហើយ… អារម្មណ៍ខ្ញុំវិលវល់ ញ័រចំប្រប់… មួយសន្ទុះក្រោយមក ទើបខ្ញុំងាកទៅសួរម្ចាស់ឡានក្រុង ដោយចង់ដឹងថា តើឡាននេះ នឹងទៅដល់ទីក្រុងហូជីមិញ ពិតមែនទេ?… ដោយខំធ្វើដៃធ្វើជើង រួចងក់ក្បាលផង គ្រវីក្បាលផង ព្រមទាំងទាញប៊ិកមកសរសេរទៀត ទើបខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវថែមលុយប៉ុន្មានដើម្បីបន្តដំណើរទៅទីក្រុងហូជីមិញ… ហើយខ្ញុំក៍សំរេចចិត្ត ធ្វើដំណើរបង្ហួសទៅទីក្រុងហូជីមិញ តែម្តង…។
នៅវេលាម៉ោងជិត ៧យប់ ខ្ញុំបានមកដល់ទីក្រុងហូជីមិញ ជាមួយនឹងដំណក់ភ្លៀង រលឹមស្រិចៗ មិនដាច់គ្រាប់សោះ។ ស្អែកឡើងម៉ោង ១១ថ្ងៃជិតត្រង់ ខ្ញុំជិះឡានក្រុងត្រឡប់មកផ្ទះវិញតាមច្រក ម៉ុកបាយ-បាវិត… ហើយម៉ោង ៦ល្ងាច ខ្ញុំបានមកដល់ភ្នំពេញដោយសុវត្ថិភាព។ ចុះពីឡានក្រុងភ្លាម ខ្ញុំមិនទាន់ទៅផ្ទះភ្លាមទេ គឺខ្ញុំរកស្អីជិះទៅមុខព្រះបរមរាជវាំងភ្លាម និងបានថតរូបភាពមួយចំនួន នៅក្នុងអំឡុងពេលដូរព្រះឆាយាលក្ខណ៍កាន់មរណទុក្ខ នៅមុខព្រះទីនាំងច័ន្ទឆាយា… នោះគឺក្នុងរាត្រីដ៏សែនក្តុកក្តួល នាថ្ងៃទី ១៦ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១២…។
កាលពេលខ្ញុំកំពុងជិះលើឡានក្រុងហូជីមិញ-ភ្នំពេញ គ្រាន់តែចូលដល់ស្រុកយើងភ្លាម ចាប់ពីបាវិត ស្វាយរៀងមក… អារម្មណ៍ខ្ញុំចាប់ផ្តើមវិលវល់រកថាមិនត្រូវ… ខ្ញុំធ្មេចភ្នែកទៅនៅតែមិនអស់ចិត្តនឹងសម្តេចតា ដែលព្រះអង្គសោយទីវង្គត ក្នុងពេលប្រឈួនដ៏ខ្លីមិនអស់ចិត្តសោះ… ហើយសូម្បីតែព្រះមហាក្សត្រយើងជាបុត្រព្រះអង្គ ក៍ទ្រង់មិនបានទាន់ព្រះដង្ហើមជាចុងក្រោយដែរ។ ជាមួយគ្នានេះ រាល់ពេលដែលខ្ញុំធ្មេចភ្នែកទៅ ខ្ញុំនៅតែស្រម័យឃើញដើមត្នោតមួយជួរ នៅខាងជើងខឿនព្រះវិហារវត្តគម្ភីរសាគរ ឬវត្តព្រែកជ្រៅ នៅឯខេត្តបាក់លីវ ដែលធាងខាងក្រោមៗ របស់វា បានទន់ធ្លាក់មកក្រោម ហាក់ដូចជាធ្ងន់ពាប់ដោយទំងន់នៃការចងចាំមួយ រកថាមិនត្រូវ..!!..??..
ស្រុកស្រែ
___________________
អត្ថបទដែលទាក់ទង៖
- កំណត់ត្រា ភាគ១៖ ទៅលេងកម្ពុជាក្រោម
- កំណត់ត្រា ភាគ២៖ វត្តខ្មែរពីរនៅកណ្តាលទីក្រុងកឹងធើ
- កំណត់ត្រា ភាគ៣៖ ជ្រុងមួយនៃទីក្រុងកឹងធើ
- កំណត់ត្រា ភាគ៤៖ ពីទីក្រុងកឹងធើ ទៅខេត្តបាក់លីវ
- កំណត់ត្រា ភាគ៥៖ ភូមិព្រែកជ្រៅ នៃខេត្តបាក់លីវ
- កំណត់ត្រាភាគ៦៖ ទីអារាមវត្តគម្ភីរសាគរ ឬវត្តព្រែកជ្រៅ នៅក្នុងខេត្តបាក់លីវ
- កំណត់ត្រា ភាគបញ្ចប់៖ វិលមកផ្ទះវិញ ជាមួយនឹងដំណឹងដ៏សែនក្រៀមក្រំ
ស្រុកស្រែ 
បួនឃ្លាខាងក្រោមនាំខ្ញុំឱ្យស្រក់ទឹកភ្នែកហើយពូ!
អរគុណកល្យាណ ទៀតហើយ… ខ្ញុំពិតជាស្រណោះខ្លួនណាស់…