ពួកខ្ញុំបានណាត់គ្នាក្រោក និងជុំគ្នានៅម៉ោង ៧.៣០នាទីព្រឹក… តាមការគ្រោងទុក គឺត្រូវជួលម៉ូតូ ជិះដើរមើលកោះភាគខាងក្រោម។ តំលែឈ្នួលមួយថ្ងៃ៖ ម៉ូតូលេខអូតូ ៦ដុល្លារ និងម៉ូតូមានចង្កឹះលេខ ៥ដុល្លារ។ ពួកខ្ញុំសំរេច ជួលម៉ូតូមានចង្កឹះលេខ…
មុនចេញដំណើរ ខ្ញុំបាននាំគ្នាចូលញាំអាហារពេលព្រឹក ដែលគ្មានអ្វីក្រៅពីគុយទាវ ហ្វើរទេ។ បន្ទាប់ពីញាំហ្វើររួច ក៍នាំគ្នាជិះរកមើលកន្លែងចាក់សាំង ព្រោះម៉ូតូសុទ្ធតែ អស់សាំង។ ស្ថានីយ៍ចាក់ប្រេងនៅវៀតណាម មិនមែនចេះតែមានគ្រប់កន្លែងដូចនៅស្រុកយើងទេ… យូរៗឃើញមួយ…។ សាំងថោកជាងស្រុកយើងច្រើន ហើយមានតែមួយធឺ គ្មានបែងចែកសាំងស៊ុបពែរ ឬសាំងធម្មតាខ្មោចយ៍អីទេ… ចាក់ ១០ម៉ឺនដុង (ប្រហែល ២ម៉ឺនរៀល ឬ៥ដុល្លារ) បានសាំងជិត ៤លីត្រកន្លះ។
មើលតាមផែនទីកោះភូគួក ខ្ញុំនឹងចេញដំណើរពីយឿងដុង ទៅ Sao Beach (វៀតណាម Bai Sao) ស្ថិតនៅចុងកោះប៉ែកខាងកើត… រួចនឹងបង្ហួសទៅកំពង់ផែ An Thoi ដែលស្ថិតនៅចុងខាងក្រោមនៃកោះភូគួក និងមានចំងាយប្រមាណជិត ៣០គ.ម ពីក្រុងយឿងដុង។ ពេលត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំនឹងជិះសរសៀរតាមបណ្តោយឆ្នេរ ប៉ែកខាងលិចនៃកោះវិញម្តង ដោយឆ្លងកាត់កន្លែងចិញ្ចឹមគ្រុំយកគុជ ឬពែក (Pearl) ដ៏ធំ ជាច្រើនកន្លែងនៅលើកោះភូគួកនេះ។ ហើយប្រសិនបើមាននៅសល់ពេលខ្លះ ខ្ញុំនឹងជិះឡើងទៅភូមិនេសាទ Cua Can ដែលស្ថិតនៅភាគខាងលិចប៉ែកខាងលើ មានចំងាយប្រមាណជាង ១០គ.ម ពីក្រុងយឿងដុង។
ស្ថានភាពផ្លូវនៅលើកោះភូគួកនេះទាំងមូល គឺនៅមានការលំបាកច្រើនណាស់ និងកំពុងស្ថិតក្នុងការស្ថាបនា។ ចេញផុតពីក្រុងយឿងដុងបន្តិចទៅ ផ្លូវភាគច្រើនជាថ្នល់កៅស៊ូចាស់ៗ និងផ្លូវក្រាលគ្រួសក្រហមហុយដីទ្រលោម។ តែពេលទៅដល់បានឃើញឆ្នេរ Sao Beach ដ៏ត្រកាល ធ្វើអោយអារម្មណ៍ហត់នឿយទាំងឡាយអស់រលីងពីក្នុងខ្លួន… ទីនេះ គឺជាឆ្នេរខ្សាច់សក្បុស លាតសន្ធឹងនៅពីក្រោមជួរភ្នំ ដ៏ខៀវស្រងាត់។ នៅឆ្នេរនេះ ខ្ញុំបានជួបខ្មែរយើងមួយក្រុម មានគ្នាជិតដប់នាក់ ដែលមកតាមធួរ មកដល់ទីនេះដែរ។
ចេញពីឆ្នេរ Sao Beach ទៅ ពួកខ្ញុំបានបន្តដំណើរទៅកំពង់ផែអានថើយ (An Thoi) ទៀត។ នៅទីនោះ គឺជាកំពង់ផែដែលចរាចរផលនេសាទដ៏ធំ នៅលើកោះភូគួកនេះ។ សកម្មភាពនៅកំពង់ផែនេះ មមាញឹកណាស់ និងមានក្លិនមិនសូវស្រួលច្រមុះប៉ុន្មាន ទេ។ តាមការអោយដឹងពីអ្នករស់នៅលើកោះនេះ បានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅអានថើយនេះ មានសិប្បកម្ម និងរោងចក្រផលិតទឹកត្រីលេខ១ ក្នុងប្រទេសវៀតណាម ហើយពេលខ្ញុំ ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ មានឈ្ងុយក្លិនទឹកត្រីជាប់រហូត តែមិនដឹងនៅកន្លែងណា…។ ដើម្បីកុំអោយខាតពេល ពួកខ្ញុំក៍បកត្រឡប់ទៅក្រុងយឿងដុងវិញ តាមឆ្នេរប៉ែក ខាងលិចវិញម្តង ដែលមានឈ្មោះថា ឆ្នេរ Long Beach ។
ផ្លូវតាមបណ្តោយឆ្នេរ Long Beach បានរត់ស្របកៀកនឹងសមុទ្រ គឺជាថ្នល់ក្រាលគ្រួសក្រហម… ឆ្នេរដ៏វែងនេះ មានខ្សាច់មិនស ល្អទេ។ រីឯមាត់ឆ្នេរសមុទ្រទៀតសោត ក៍មិនស្អាតដែរ… តែបែរជាផ្តល់ផលល្អលើការចិញ្ចឹមគ្រុំយកគុជ ឬពែកទៅវិញ (ខ្ញុំនឹងដាក់ប្រកាសមួយដោយឡែក ដែលនឹងរៀបរាប់ពីទិដ្ឋភាពការធ្វើអាជីវកម្មគុជ ឬពែក នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរនេះ)។ ពួកខ្ញុំបានឈប់ ចូលមើលកន្លែងចិញ្ចឹមគ្រុំ ឬខ្យងយកគុជ និងហាងតាំងលក់ គ្រឿងអលង្ការពីគុជខ្យង ឬពែកនេះជាហូរហែ ហើយក្នុងពេលដើរមើលនោះ ខ្ញុំចេះតែគិតថា ហេតុអីបានជាឆ្នេរកែប កំពត កំពង់សោម កោះកុងយើង មិនមានការចិញ្ចឹមគ្រុំ ឬខ្យងយកគុជដ៏មានតំលៃ ដូចគេអីចឹងណ៎?
ម៉ោងជិត ២រសៀលទៅហើយ ពួកខ្ញុំបានមករកញាំបាយនៅឯក្រុងយឿងដុងវិញ។ ញាំរួច ក៍បន្តដំណើរទៅឆ្នេរ Cua Can ទៀត។ ផ្លូវទៅ Cua Can ជាថ្នល់កៅស៊ូស្អាតភ្លឹង ហើយនៅសងខាងផ្លូវ គឺជាចំការម្រេច និងធូរេន។ ដោយថ្ងៃបាក់រសៀលណាស់ទៅ ហើយ ពួកខ្ញុំជិះចូលមើលតាមភូមិ Cua Can បន្តិច និងដោយមើលទៅផ្លូវពិបាកផង ក៍នាំគ្នាបកត្រឡប់ មកក្រុងយឿងដុងវិញ។ ពេលត្រឡប់មកដល់ក្រុងយឿងដុង គឺល្ងាចល្មម និងអស់កំលាំងរៀងៗខ្លួន… ហើយការដំណើរកំសាន្ត ដោយជិះម៉ូតូ ដើរមើលកោះត្រល់ ឬកោះភូគួក ក្នុងថ្ងៃនេះ គឺសន្មត់ថា ចប់តែត្រឹមនេះឯង…។
ខ្ញុំនឹងបន្តរៀបរាប់នៅប្រកាសក្រោយៗ អំពីការដើរមើលផ្សាររាត្រី និងការញាំអាហារ ពេលល្ងាច ព្រមទាំងប្រទះឃើញហាងឈ្មោះ Shop Cambodia ដែលអ្នកលក់ជា ជនជាតិវៀតណាម ចេះនិយាយខ្មែរ និងធ្លាប់បានរស់នៅជិតម្តុំផ្សារអូរឫស្សីផងដែរ៕
-
- ផែនទីកោះត្រល់ ឬកោះភូគួក
-
- អាហារពេលព្រឹក៖ ហ្វើរនៅកោះភូគួក
-
- ផ្លូវប៉ែកខាងកើតកោះ ទៅ Sao Beach and An Thoi
-
- ផ្លូវកំពុងស្ថាបនាពង្រីកដ៏ធំទូលាយ
-
- ភូមិមួយនៅជិតច្រកចូល ឆ្នេរ Sao Beach
-
- ឆ្នេរខ្សាច់ដ៏ត្រកាលនៅ Sao Beach
-
- ភ្ញៀវជាច្រើនបានមកលេងឆ្នេរខ្សាច់ដ៏ត្រកាលនៅ Sao Beach
-
- ទីប្រជុំជនអានថើយ (An Thoi) ដែលស្ថិតនៅចុងខាងក្រោមនៃកោះភូគួក
-
- កាវេចខ្ចប់ផលនេសាទ នៅកំពង់ផែអានថើយ
-
- សកម្មភាពដ៏រស់រវើក នៅកំពង់ផែអានថើយ
-
- ខាងមុខនោះជាផ្លូវបំបែកទៅក្រុងយឿងដុងវិញ ហើយស្លាកពណ៌លឿងនោះគឺហាងសាច់ឆ្កែ
-
- នេះហាងលក់ម្ហូបសាច់ឆ្កែ នៅអានថើយ…
-
- នេះជាផ្លូវស្របតាមបណ្តោយឆ្នេរ Long Beach
-
- ឆ្នេរខ្សាច់ឈ្មោះ Long Beach មើលដាច់កន្ទុយភ្នែក
-
- ហាងលក់ផលិតផលគុជខ្យង នៅជាប់នឹងឆ្នេរសមុទ្រ
-
- នេះជាឆ្នេរកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគ្រុំ ឬខ្យងយកគុជ នៅ Long Beach
-
- នេះក៍ជាកន្លែងចិញ្ចឹម និងលក់គុជខ្យងដ៏ធំមួយនៅឆ្នេរ Long Beach ដែរ
-
- នេះជាក្រុមហ៊ុនអូស្រ្តាលីដ៏ធំ ដែលរកស៊ីគុជខ្យងនៅឆ្នេរ Long Beach
-
- ខ្សែកគុជរបស់ក្រុមហ៊ុនអូស្រ្តាលី ១ខ្សែនេះថ្ងៃជិត 15,000USD
-
- ផ្លូវទៅ Cua Can Beach ដែលសំបូរដោយចំការម្រេចនិងធូរេន
-
- ផ្លូវទៅ Cua Can Beach
-
- ផ្លូវក្នុងភូមិ Cua Can
-
- ផ្លូវក្នុងភូមិ Cua Can
-
- សាលារៀនមួយនៅ Cua Can
ស្រុកស្រែ
ស្រុកស្រែ 
ចង់ទៅលេងយូរហើយ តែណ្ហើយ កូនបីយ៉ាងនេះហើយបែបមិនងាយចេញទៅណារួចទេ។ អរគុណដែលបានចែករំលែកដំណើរកម្សាន្តនេះ។ បើថ្ងៃណាមួយមានឳកាសបានទៅ ខ្ញុំមុខតែសុំការណែនាំពីលោកស្រុកស្រែមិនខានទេ។
អត់បញ្ហា… ស្វាគមន៍ជានិច្ច… ថ្ងៃណាមួយ គិតណាត់ជាមួយព្រះស្វាម៉ីរបស់ម៉ាដាម រកទៅដាក់អីត្រង់ណា ត្រង់ណីតិចមើល… ព្រោះឮសូរថា ដូចជាអត់សូវចេះផង… 😀
ហ៊ូ សុទ្ធតែព្រះស្វាមីផង!!?? ដាក់អីត្រង់ណាត្រង់ណីហ្នឹង អីគេទៅ?
បង្រៀនគាត់អោយចេះញាំប៊ីយ៉ែរស្រាលៗ… មិនមែននាំគាត់ទៅខូចទេ… តែបើចង់ទៅ ក៍ទៅមិនរួចដែរ ព្រោះភរិយាខ្ញុំ គាត់នឹងបោចខ្ញុំបញ្ច្រាស់… 😀
ហាហាហា បងស្រីលេងបែបបោចបញ្ច្រាសចឹងហើយ នៅតែលោកស្រុកស្រែហ៊ានបបួលព្រះស្វាមីខ្ញុំទៀតហ៎? 😀
សួរតាមត្រង់ស្រុកស្រែចាយលុយអស់ម៉ានដែរ តាំងពីភ្នំពេញរហូតដល់
កោះភូហ្វឹកទាំងទៅទាំងមក?
ហើយស្រុកនោះមានចាយលុយខ្មែរអត់? ឬមួយគេយកតែ លុយដុង និង ដុល្លាទេ?
ហើយមានខ្មែររស់នៅលាយឡំជាមួយយួនអត់លើកោះភូហ្វឹក?
ស្រុកហ្នុង គេចាយតែលុយដុង និងលុយដុល្លារអាគាំងទេ… ហើយក៍គ្មានខ្មែររស់នៅលាយឡំគ្នា ដូចនៅកម្ពុជាក្រោមដែរ។
ខ្ញុំទៅគ្នា ៥នាក់ ទូទាត់សរុបទៅ ៣ថ្ងៃ ២យប់ អស់ម្នាក់ អត់ដល់ ១០០ដុល្លារទេ (ជាង ៨០ដុល្លារ)… នេះខ្ញុំនិងមិត្តខ្ញុំ ២នាក់ទៀត ផឹកដូចព្យុះផង… កុំអីអស់តិចជាងណឹងទៀត។ អ្វីដែលចំណេញនោះគឺពួកខ្ញុំទាំងអស់គ្នាជិះឡានតែ១ យកទៅទុកនៅកាស៊ីណូហាទៀង ដោយចាក់សាំងទៅមក អស់ ៤០ដុល្លារ។
កាលពេលខ្ញុំរត់ការឆ្លងចូលវៀតណាម ខ្ញុំជួបខ្មែរយើងពីរគ្រួសារ បានទិញធួរ នៅក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍មេគង្គ ទៅកោះត្រល់នេះដែរ អស់ម្នាក់ ១៥៥ដុល្លារ គឺ ៣ថ្ងៃ ២យប់ ដូចខ្ញុំដែរ តែខ្ញុំជឿថា ពួកគេចាយលុយអស់ច្រើនមែន តែការដើរតាមធួរ គឺមិនមានសេរីភាពដើរហើរ ហូបចុក និងមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ ក្នុងការចូលជ្រៀតជ្រក ស្រេចក្បាលវ៉ាល់ ដូចក្រុមខ្ញុំឡើយ…។ ខ្ញុំរៀនពីរបៀបដើរលេងតាមពួកបរទេស គឺចំណាយប្រាក់អស់តិច តែបានស្គាល់គ្រប់កន្លុក កន្លៀតនៅកន្លែងដែលយើងចង់ទៅលេង…។
គួរអោយអស់សំណើចទេ!ខ្មែរចូលទឹកដីយួនតែខាងៗព្រំដែនផង
នៅរត់ការខ្វែងខ្វាត់ទំរាំបានចូល.
ចុះយួនវិញចូលមកខ្មែរមិនថាព្រំដែនទេ រហូតដល់ក្រុង ធ្លាយដល់
ដែនម្ខាងទៀតមិនដែលឃើញអីផងហើយមិនមែនចូលមក៣ថ្ងៃ
២យប់ឯណា.
ទាំងគេ ទាំងយើង តឹងដូចតែគ្នាណឹងអាឆ្លាតអើយ… តែគ្រាន់ថា យើងចូលទៅស្របច្បាប់ ប្រសើរជាងចូលទៅខុសច្បាប់…
ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងទៅដល់ទីនោះដែរ! ចេះដើរលេងម្តងប្រាំនាក់ ហើយអត់បានត្រៀមទៀត តែយកលិខិតឆ្លងដែនទៅទាំងអស់គ្នាណ៎! ហេសហេសហេស សុំសួរមួយមកបង, មានអ្នកណាចេះវៀតណាម ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងប្រាំរបស់បងមែនទេ? លឺថា បើមិនចេះវៀតណាមទេ គឺពិបាកហើយ!
គ្រប់គ្នា គ្មាននរណាមួយចេះភាសាយៀកណាមទេ… ឯខ្ញុំវិញចេះតែពាក្យមួយម៉ាត់គត់គឺ៖ អាន់ ធឿង អែម…
តាមពិតទៅ បើចង់ដើរលេងក្រៅស្រុក ចេះតែភាសាអង់គ្លេសមួយទៅគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ… ព្រោះទៅតំបន់ទេសចរណ៍ ចេះតែអង់គ្លេសនេះ គឺមិនភ័យពីអត់បាយ និងអត់កន្លែងដេកពួនទេ…។ នៅតាមហាង និងតាមសណ្ឋាគារ ផ្ទះសំណាក់ ឬបឹងកាឡូ លើកោះភូគួក គឺពួកគេអាចទាក់ទងគ្នាជាភាសាអង់គ្លេសបាន។
ម្យ៉ាងទៀត បើទោះជាខ្ញុំមិនចេះភាសាវៀតណាមមួយម៉ាត់ក៍ដោយ តែបើត្រូវការចាំបាច់អ្នកបកប្រែភាសាវៀតណាម គឺងាយបំផុត។ សម័យនេះជាសម័យជឿនលឿន ហើយពេលដែលខ្ញុំនិយាយប្រាប់គេពីវិធីបកប្រែរបស់ខ្ញុំ មានមនុស្សច្រើនណាស់ដែរសើចខ្ញុំ។ ក្មេងស្រែជឿទេថា ពេលខ្ញុំទៅជួបពេទ្យវៀតណាមតែម្នាក់ឯង ដោយគ្មានអ្នកបកប្រែ តើខ្ញុំធ្វើម៉េច ទើបអាចជជែកជាមួយដុកទ័របានទៅ? វិធីខ្ញុំគឺ ខ្ញុំចុចទូរស័ព្ទមកគ្នាខ្ញុំ ដែលចេះវៀតណាមនៅស្រុកខ្មែរ រួចបើក Speaker សំឡេងទៅ វាហាក់ដូចជាមនុស្ស ៣នាក់ ជជែកគ្នាហើយ… នេះជាស្ទីលបកប្រែពីចំងាយ ដែលអ្នកដើរឆ្លងប្រទេសភាគច្រើន គិតមិនដល់… 😀
😆 ម្យ៉ាងដែរ ។ គ្រួសារខាងប្រពន្ធ(អនាគត) ខ្ញុំ គាត់ឡើងចុះវៀតណាមញឹក គាត់ថាតំបន់ដែលគាត់ទៅហ្នឹង គ្មានអ្នកចេះអង់គ្លេសសោះឡើយ សូម្បីពេទ្យដែលគាត់ចុះទៅពិនិត្យជំងឺ (និងប្រហែលជាពេទ្យដែលអ្នកស្រុកខ្មែរយើងបាក់ទៅពិនិត្យផងម្តឹង) ក៏តម្រូវអោយមានអ្នកបកប្រែផ្ទាល់ខ្លួន ទើបអាចនិយាយ នឹងពេទ្យបាន ហើយអ្នកបកប្រែជាជនជាតិខ្មែរហ្នឹង ក៏ដូចចិត្តទៀត ម៉ាថ្ងៃដឹងតា២០ ៣០ដុល្លារចឹងតាម្រ៉ង ។ ចឹងហើយបានជាខ្ញុំគិតថាចង់រត់ទៅរៀនវៀតណាមនឹងគេ ក្រែងថ្ងៃក្រោយមិនពិបាក ។
អូ… បើពេទ្យនៅហូជីមិញវិញ ម៉ាំងកាយ៉េសុទ្ធហើយ រឿងភាសាអង់គ្លេសនោះ… មានរឿងឈឺចាប់ខ្លះ ដែលខ្ញុំចង់ជំរាបប្រាប់បងប្អូនខ្មែរយើងដែលចំណាយលុយ ទៅព្យាបាលរោគនៅវៀតណាម ដោយសារតែអស់ជំនឿពីសមត្ថភាពនៃការព្យាបាល និងការកាប់ឆៅនៃមន្ទីរព្យាបាលក្នុងស្រុកយើង។
ខ្មែរយើងទៅព្យាបាលរោគនៅវៀតណាម គឺភាគច្រើន ច្រើនតែសំដៅទៅមន្ទីរពេទ្យ ២១៥ ដែលតាមពិតទៅ មន្ទីរពេទ្យ ២១៥ នេះ គឺសំរាប់តែនិស្សិតវេជ្ជសាស្រ្ត នៅក្រុងហូជីមិញ ចុះកម្មសិក្សាតែប៉ុណ្ណោះ គឺមិនមានគ្រូពេទ្យជំនាញឯកទេសព្យាបាល (Specialist) អីច្បាស់លាស់ទេ។ ហើយនិស្សិតខ្មែរយើងដែលទៅរៀនខាងវេជ្ជសាស្រ្តនៅក្រុងហូជីមិញ នៅពេលរៀនចប់ទៅ ភាគច្រើនមិនចង់ត្រឡប់មកស្រុកទេសវិញទេ គឺនៅចង់រកស៊ីហុតឈាមខ្មែរ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ២១៥ នេះតែម្តង…។ បើបងប្អូនខ្មែរយើងទៅព្យាបាលជំងឺ ហើយបានជួបពួកខ្មែរចោរម្សៀតអស់នេះ គឺបងប្អូននឹងចំណាយអស់លុយច្រើន ហើយចិញ្ចឹមជំងឺជាមួយពួកគេនេះឯង។ ពួកគេនេះ បានក្លែងខ្លួនជាអ្នកស៊ីឈ្នួលបកប្រែ រួចនាំអស់លោកអ្នកទៅរកកន្លែងដេក កន្លែងគ្លីនិកមន្ទីរពិសោធន៍ និងកន្លែងទិញថ្នាំ រួចពួកគេនេះនឹងប្រមូលលុយថ្លៃកំរៃជើងសារ ឬកុំមីស្យុង(Commission) យ៉ាងក្រាស់ក្រែលពីកន្លែងទាំងអស់នោះ។ ពេលខ្លះ ពួកគេនាំទៅកន្លែងលក់ថ្នាំពេទ្យ រួចញាក់ភ្នែកដាក់អ្នកលក់ ដើម្បីកាប់ឆៅដាក់ខ្មែរគ្នាឯងតែម្តង។
តាមបទពិសោធន៍ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានចេញចូលវៀតណាមញឹកញាប់ បើសិនជាមានបងប្អូនខ្មែរយើងចង់ទៅព្យាបាលជំងឺនៅប្រទេសវៀតណាម ខ្ញុំសូមណែនាំអោយទៅមន្ទីរពេទ្យមួយឈ្មោះថា ពេទ្យជីវអាន (Trieu An Hospital)។ មន្ទីរពេទ្យនេះ ស្ថិតនៅប៉ែកខាងត្បូងទៅក្រុងហូជីមិញ។ ប្រសិនបើអស់លោកអ្នកធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងទៅហូជីមិញ ពេលទៅដល់ស្ពានអាកាសមួយ ដូចស្ពានអាកាសក្បាលថ្នល់ដែរ វៀតណាមហៅថាស្ពានអានសឿង (An Suong) លោកអ្នកប្រាប់ឡានក្រុងអោយឈប់ រួចហៅតាក់ស៊ីជិះ ប្រាប់ថាទៅពេទ្យជីវអាន (ឌី បេន វៀន ជីវ អាន) នោះគឺជិតទេ… ជិះបន្តិចទៅដល់មន្ទីរពេទ្យហើយ…។ នេះជាមន្ទីរពេទ្យឯកជនទេ ដែលម្ចាស់វាគឺជាអ្នកមានខ្មែរកម្ពុជាក្រោមម្នាក់។ គាត់កសាងមន្ទីរពេទ្យនេះឡើង ដោយចង់ព្យាបាលបងប្អូនខ្មែរកម្ពុជាក្រោម ហើយអ្នកបំរើការនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះទាំងមូល ចេះនិយាយខ្មែរស្ទើរតែទាំងអស់ណឹង។ មន្ទីរពេទ្យនោះមានអាស័យដ្ឋានដូចខាងក្រោម៖
TRIEU AN HOSPITAL
425 Kinh Duong Vuong, An Lac Ward, Tan Binh District
Ho Chi Minh City
(84.8) 37508888
(84.8) 37510915
កត់ត្រាទុកក្នុងអាស៊ីវញ៉ុមរួចហើយ ។ អរគុណ!
ហ៊ឹស! មើលហើយចង់តែអង្គុញយំទេ
សូមអរគុណកូនផ្សោត…